beş kuruşa aşk sarkıları

Bir yalnizlik büyütürdüm saksida
kalandi çok eski günlerden
bir bana yetsin hincimi arttirsin
askimi pekistirsin diye sevince.
Günüydü gelip durdu hüznümün önünde
gidilmemis bir sakli deniz sandim.

Kipirdamazdi yapraklar geceyle
tüketirdi çiçegi kusu sevdiremeyen konyak
bana neydi gülmeler sarkilar
otobüs duraklari alandaki kalabalik
geldi durdu alana merhaba dedim.

Bir göz bozgundur yerine göre
vururdu pencereme rüzgâr
ben hep öyle bir gözdüm
çigligini kendine saklayan.
Düs kurmazdim beklemezdim surda burda
çiçek demetleri bisikletler geçmezdi
apansiz geliverdi sokagima.

Hincim bana kalsin gayri
sen yalnizligimi götür.
Bana çay demlemeyi ögret
elimi yüzümü yikamayi
agzima raki koydurma.
Hincim bana kalsin diyorum
çünki ben bu kenti kendimde büyüttüm
bir barbarin vahsi atesiyle
çünki yapilarinin tasinda onulmazligim
çünki sarkilar kanimin bedeli.

En sevdigim kelimeler gibisin
örnegin öfke gibi
hani bir zamanlar
dagda ve sokakta açan.
Örnegin umut gibi
günde gecede yitip durdugumuz
zeytin dalini dal eden.
Örnegin ask gibi
denizlerin üzerinde yürüten.
Örnegin kavga gibi
yüregimi siki saçlarimi kara tutan
kayalari yumusatan kavga gibi.

Denizler benim kadar kipirdayamaz
bak simdi parklardayim
bir çocugun menevisli gözlerinde.
Hüzünleri birakmanin günü
günü çigligi olmak dünyanin
hüznümü iki kat ediyor ama
gecede alnima dayali alnin.

ahmet oktay